​bbhhh

​

 

 

 

 

 

 

 

İslam dininin ayırıcı özelliklerinden birisi,dengeli ve ölçülü olmaya önem vermesidir.Kur’an-ı Kerim’de Allah’ın (c.c.) her şeyi denge ve ölçü içerisinde yarattığı belirtilmektedir.İnsana düşen, Allah’ın (c.c.) varlıklar üzerine koyduğu bu denge ve düzeni bozmamaktır.Bununla ilgili olarak bir ayet-i kerimede şöyle buyrulmaktadır: “Allah, göğü yükseltti ve onu dengeye oturttu. Sakın ola siz de denge konusunda aşırılığa gitmeyiniz.”(Rahman suresi, 7-8. ayetler) Bu nedenle insanoğlu, evrenin ahenk ve düzenine uyum sağlamalı ve her türlü aşırılıktan uzak durmalıdır.Bir başka ayet-i kerimede Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) ümmeti, “dengeli ümmet” olarak nitelenmiştir.(Bakara suresi, 143. ayet) Denge, her türlü aşırılıklardan uzak olmak, orta yolu takip etmek anlamına gelmektedir. Müslüman yeme, içme, giyinme, çalışma, harcama, ibadet etme gibi hayatın her aşamasında ölçülü olmalı, doğal olanın dışına çıkmamalıdır. Aksi takdirde hem kendisi hem de başkaları zarar görür. Aşırılık, insan hayatında huzur ve mutluluğu da alıp götürmektedir.Örnek hayatıyla bizlere rehber olan Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) söz ve davranışlarında, denge ve ölçünün en güzel yönleri görülmektedir.Denge ve ölçünün gözetilmesi gereken alanlardan birisi ekonomidir. Güzel ve mutlu bir geçim için gelir gide dengesine dikkat etmek, harcama ve tüketimi ona göre yapmak gerekmektedir. Kazancı aşan tüketim ve harcamalar kişiyi iflasa sürüklemekte, başkalarına muhtaç hâle düşürmektedir. Bu yüzden Kur’an-ı Kerim cimriliği ve savurganlığı iki aşırı uç olarak görmekte ve ikisi arasında orta bir yol tutmamızı öğütlemektedir: “Ve harcadıkları zaman ne israf ederler ne de cimrilik ederler; harcamaları, bu ikisinin arasında dengeli olur.”(Furkan suresi, 67. ayet) Harcamalarımız hayır için bile olsa dengeli ve ölçülü olmalıyız. Dinimiz, kişiyi ve aile fertlerini başkasına muhtaç bırakacak şekilde hayır ve yardım yapılmasını doğru bulmamaktadır.Bu yüzden Kur’an-ı Kerim, sadaka ve bağış denilen mali ibadetlerimizde bile ölçülü olmamızı istemektedir. Bununla ilgili olarak bir ayet-i kerimede şöyle buyrulmaktadır: “Elini boynuna bağlayıp cimri kesilme, büsbütün de açıp tutumsuz olma, yoksa pişman olur, açıkta kalırsın.”(İsra suresi, 29. ayet.)

   Peygamber Efendimiz (s.a.v.), yeme, içme, gibi işlerinde de son derece ölçülü idi. Acıkmadan yemez ve sofradan tam olarak doymadan kalkardı.(Ömer Çelik ve Dğr., Üsve-i Hasene, 375) Onun hiçbir zaman karnını tıka basa doldurduğu görülmemişti.Mideyi aşırı derecede doldurmanın hastalıklara davetiye çıkaracağını biliyordu.Bu nedenle Peygamber Efendimiz(s.a.v.), aşırı yeme ve içmeyi israf olarak nitelendirmekteydi. Bu konuda şöyle buyurmaktadır: “Canının çektiği ve arzu ettiğiher şeyi yemen, şüphesiz israftır.”(ibn Mâce, Et’ıme, 51)Peygamberimiz (s.a.v.) bu konuda bizlere şöyle tavsiyede bulunmaktadır: “Hiçbir insan, midesinden daha tehlikeli bir kap doldurmamıştır. Hâlbuki kişiye, kendisini ayakta tutacak birkaç lokma yeter. Mutlaka yemesi gerekirse, midesinin üçte birini yemeye, üçte birini içmeye, üçte birini de rahat nefes alıpvermeye ayırmalıdır.”(Buhari, Et’ıme, 12) Yine Peygamber Efendimiz (s.a.v.) yemek yerken ve su içerken, hızlı ve aceleci davranmayı doğru bulmaz, başta Besmele çekmeyi, sonunda ise Allah’a (c.c.) hamd etmeyi ihmal etmezdi. Bununla ilgili bir hadis-i şerifinde şöyle buyurmaktadır: “Deve içişi gibi tekbir içişle su içmeyin, ikişer üçer yudumda için; içmeye “Bismillah” diyerek başlayın, bitirince “Elhamdülillah” deyin.”(Tirmizî, Eşribe, 13.) Yine Peygamberimiz (s.a.v.) yemeği soğuk veya çok sıcak yememeye dikkat etmekteydi. Onun yeme ve içmedeki bu güzel tutumunun, beden ve ruh sağlığı için son derece yararlı olduğunda şüphe yoktur. Tıbbın yeme ve içme konusundaki öneri ve uyarıları, Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) uygulamalarıyla uyum sağlamaktadır.Giyim kuşam da tıpkı yeme içme gibi insanın temel ihtiyaçlarından biridir. Peygamberimiz(s.a.v.) bu konuda da orta yolu tercih ederek, ne düzensizliği ve dağınıklığı onaylamış ne de israf ve gösterişe kaçan giyim tarzını doğru bulmuştur. Bir hadis-i şerifte şöyle buyurmaktadır:“İsraf etmemek ve kibre kapılmamak şartıyla yiyiniz, içiniz, sadaka veriniz vegiyininiz.”(Buhari, Libas, 1.) Allah’ın (c.c.) insana verdiği nimetlerin başında konuşma yeteneği gelmektedir. Böylelikle insan, düşüncelerini ifade edebilmekte ve insanlarla iletişim kurabilmektedir. Ancak dilin özensiz ve gelişigüzel kullanılması birçok olumsuzluğu da beraberinde getirmektedir. Bu nedenle fazla ve gereksiz konuşmak, ses tonunu gereğinden çok yükseltmek doğru bulunmamışve bunların kişiyi yanlışa ve günaha götürebileceği ifade edilmiştir. Bununla ilgili olarak bir ayet-i kerimede şöyle buyrulmaktadır: “Yürüyüşünde doğal ol. Sesini alçalt. Unutma ki, seslerin en çirkini eşek sesidir.”(Lokman suresi, 19. ayet.)
Yemek yerken israftan kaçınılmalıdır.Peygamberimiz (s.a.v.) de hitap ederken tane tane konuşur ve onu dinleyen herkes rahatlıkla sözlerini anlardı. İnsanları, yapmacık ve kimsenin anlayamadığı kelimelerle hitap etmekten sakındırırdı. Bir hadisinde, “Allah’a ve ahiret gününe inanan ya hayır söylesin ya da sussun.”(Buhari, Edeb, 31.) diyerek yararsız ve boş konuşmadan uzak durulmasını istemiştir.İnsan, sadece biyolojik özelliklerden oluşan bir varlık değildir. Onun sevgi, öfke, korku,cesaret gibi birçok duygusal yönü vardır. Bu duyguların kontrol edilmesi ve ölçülü bir seviyede tutulması insanın sosyal çevresi ile uyumu açısından oldukça önemlidir. Peygamberimiz (s.a.v.) özellikle İslam’ı anlatırken çok sert hatta düşmanca davranışlara maruz kalmıştır.Ancak o, bu yaklaşımlar karşısında hiçbir zaman öfkeye kapılmamış ve aşırı tepkilere başvurmamıştır.Yeri geldiği zaman affedici ve merhametli olmayı da bilmiştir. O, bir hadis-i şerifinde insan ilişkilerinde sevginin de öfkenin de kontrollü olması gerektiğine işaret etmektedir: “Sevdiğin kimseye karşı duyduğun sevgide aşırılığa kaçma, belki bir gün o kimse düşmanın olur. Düşman olduğun kimseye gösterdiğin tepkide de aşırı gitme, belki bir gün o kimse dostun olur.”(Tirmizî, Birr ve’s-Sıla, 60.) İbadet, insanın başta gelen sorumlulukları arasında yer almaktadır. Ancak, kişinin diğer sorumluluklarını ihmal ederek sürekli ibadetle meşgul olması doğru bulunmamıştır. Aynı şekilde insanın doğal ihtiyaçlarını ibadet amacıyla terk etmesi, din adına kendisine zorluk çıkarması da onaylanmamıştır. Helal yoldan kazanmak, çalışmak, Allah’ın (c.c.) verdiği nimetlerden yemek içmek, başta aile ve çocuklar olmak üzere yakın çevreye karşı sorumluluklarımızı yerine getirmek Allah’a (c.c.) kul olmanın önünde bir engel değildir. Bir ayet-i kerimede şöyle buyrulmaktadır:“Allah sizin için kolaylık ister, zorluk istemez.”(Bakara suresi, 185. ayet.) Yine Allah (c.c.) hayatın, dünya ve ahiret dengesi kurularak yaşanmasını istemektedir: “Allah’ın sana verdikleri içinde ahiret yurdunu ara, dünyadan da nasibini unutma. Allah’ın lütufta bulunduğu gibi sen de lütufta bulun. Yeryüzünde fesat isteyip durma; çünkü Allah fesat peşinde koşanları sevmez.”(Kasas suresi, 77. ayet.)
Sahabe içinde tüm vaktini ibadete vererek daha iyi bir kul olacağını düşünenler olmuş ancak Peygamberimiz (s.a.v.) bunları önlemiş ve onlara orta yolu tavsiye etmiştir. Örneğin Osman b. Maz’un’un aile sorumluluklarını ihmal edercesine ibadete başladığı Peygamberimiz’e (s.a.v.) ulaşınca, ona şöyle demiştir:“Bil ki ben hem uyurum hem namaz kılarım; oruç da tutarım, evlenirim de. Ey Osman, Allah’tan kork, zira ailenin senin üzerinde hakkı var, misafirin senin üzerinde hakkı var, nefsinin senin üzerinde hakkı var. Öyle ise bazen oruç tut, bazen ye. Namaz da kıl, uykunu da al.”(Ebu Davud, Salât, 317.) Peygamber Efendimiz (s.a.v.) her konuda olduğu gibi dinin ölçülü yaşanması konusunda da gereken duyarlılığı göstermiştir. İnsanlara namaz kıldırırken veya hitap ederken de orta yola dikkat etmiş, onları bıktırıp usandırmamaya özen göstermiştir.(Ebu Davud, Salât, 317.)